Admin Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 114 Ηλικία : 38 Location : ierapetra Registration date : 04/01/2008
| Θέμα: O Σπυρόπουλος Μιλάει για την Αλίκη Δευ Ιαν 07, 2008 8:15 am | |
| Eπιβίωσε από πολλές παγίδες, βγήκε νικητής και μιλάει για ιστορίες μιας ζωής που μοιάζει με κινηματογραφική ταινία. Ο Κώστας Σπυρόπουλος κάθεται στον καναπέ με ένα τζιν και ένα T-shirt. Τον έχω γνωρίσει τους τελευταίους δύο μήνες πολύ καλά. Αυτό που δεν φαίνεται στη δημόσια εικόνα του είναι η ευφυΐα που διαθέτει, το ισοπεδωτικό χιούμορ και το σχεδόν αναρχικό πνεύμα του, που μπορεί με ευκολία να απομυθοποιήσει τα πάντα. Ο Κώστας Σπυρόπουλος, από το '87 που ξεκίνησε η σχέση του με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, είχε όλη την Ελλάδα να παρακολουθεί την κάθε του κίνηση. Ήταν ο άνθρωπος δίπλα σε ένα μύθο, που ακόμη και σήμερα παραμένει ανέπαφος και ισχυρός. Με λίγα λόγια, ξεκίνησε τη διαδρομή της φήμης με υπερβολική δόση δημοσιότητας και αρκετά φλας. Και το κυριότερο; Επιβίωσε.
Το '87 βγαίνεις με το Λίγο Πιο Νωρίς, Λίγο Πιο Αργά και όλη η Ελλάδα θέλει να σε περάσει από ακτινογραφία. Πώς ήταν; Είχα ψυχραιμία. Και νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο χαρακτήρα μου και την παιδεία μου. Τότε είχα τελειώσει τη σχολή του Εθνικού και είχα την τύχη να έχω δασκάλους τη Μαίρη Αρώνη και τον Τάσο Λιγνάδη. Αυτοί μου έμαθαν τι σημαίνει θέατρο και τι ηθοποιός. Ο λόγος που γίνεται κάποιος ηθοποιός μπορεί να είναι αρχικά το «μου αρέσει», αλλά αυτό δεν αρκεί. Ο λόγος που το επιλέγεις είναι κάτι άλλο. Από την Αλίκη τι έμαθες; Η Αλίκη ήταν ένα πλάσμα που επέβαλλε την παρουσία της. Δεν είχες περιθώριο να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο. Από την άλλη, μάθαινα μέσα από τη ζωή της, δεν μου έλεγε ποτέ «Κάτσε τώρα, Κωστάκη, να κάνουμε μάθημα». Τώρα που το σκέφτομαι, αισθάνομαι ότι ήμουν ευλογημένος που σε μια τέτοια ηλικία συνέβησαν όλα αυτά που έγιναν. Που τη γνώρισα, που έζησα μαζί της. Θυμάμαι που μου έλεγε ένα τρίπτυχο: «Πρώτον, μένεις πάντα στο Κέντρο, στην Αθήνα, στη συγκεκριμένη χώρα, γιατί εκεί είναι το θέμα. Δεύτερον, δουλεύεις πάντα, γιατί η μια δουλειά φέρνει την άλλη. Και τρίτον, ένας ίσον κανένας, δύο ίσον δύναμη». Το έχω εφαρμόσει και άλλες φορές πάλι όχι. Αλλά στο θέατρο δουλεύω ανελλιπώς, μένω στο Κέντρο και στη ζωή έχω ανάγκη και επιδιώκω τις σχέσεις, και τις προσωπικές και με τους φίλους μου. Και αυτές οι σχέσεις πονάνε και κοστίζουν. Δεν είναι αναίμακτες και είναι σχέσεις που διεκδικούνται. Ειδικά οι φιλικές. Η Αλίκη αυτό το ήξερε πολύ καλά. Έλεγε πως ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι στους φίλους σου έχει μεγάλη σημασία, γιατί είναι η ζωή σου. Όπως και το ότι οφείλεις να τσακωθείς μαζί τους για να εδραιωθεί η σχέση σας. Αν διαλυθεί μια φίλια σε μια διαφωνία, τότε δεν ήταν φιλία, αλλά απλώς γλείψιμο, νοθευμένη σχέση. Για εμένα η Αλίκη ήταν η οικογένειά μου, ήταν πολλά πράγματα μαζί. Γνώρισα ανθρώπους που σε άλλες περιπτώσεις δεν υπήρχε περίπτωση να τους γνωρίσω. Υπάρχει κάποια ιστορία που να έχει γραφτεί στη μνήμη σου; Ήμασταν σε περιοδεία στο Διδυμότειχο με το Λίγο Πιο Νωρίς, Λίγο Πιο Αργά. Είχαμε κάτι υποτυπώδη καμαρίνια σε ένα παλιακό σινεμά. Γλιστράει και πέφτει ακριβώς δίπλα σε ένα καρφί. Της λέω «Όχι, ρε Αλίκη!», δεν μπορούσα να πιστέψω ότι της συνέβη εκείνο το πράγμα. Της λέω «Μήπως να μην κάνουμε παράσταση;» και γυρίζει και μου απαντά «Κωστάκη, εγώ έχω τρένο ζωής». Εκεί κατάλαβα ότι πρέπει να συνεχίζεις, ανεξαρτήτως των γεγονότων. Και η Αλίκη συνέχιζε γιατί ήταν στρατιώτης. Μπορεί να μην έχεις μια καλή μέρα, αλλά το θέμα είναι να προχωράς. Συνειδητοποιούσες ότι ζούσες με ένα μύθο; Όχι, γιατί είχε την ευφυΐα και δεν το πλάσαρε ούτε το πρόβαλλε αυτό στις απόλυτα προσωπικές της σχέσεις και στιγμές. Εκεί ήταν ένα διαφορετικό πλάσμα. Και αυτό την έκανε ιδιαίτερη. Ήταν πάρα πολύ ανθρώπινη, είχε μια πολύ γοητευτική καθημερινότητα, εντελώς αντίθετη με αυτό που ήταν προς τα έξω, χωρίς και το άλλο να ήταν ψέμα. Είναι σαν κάποιος να σου διηγείται ένα πολύ όμορφο παραμύθι και όταν τελειώσει και έρθει η ώρα να φάτε να είναι ένας τελείως καθημερινός άνθρωπος. Η Αλίκη ήταν αντράκι. Πώς ήταν να βρίσκεσαι δίπλα της τις τελευταίες μέρες; Εκεί κατάλαβα τι σημαίνει να πρέπει να αντιμετωπίσεις με θάρρος και αλήθεια αυτό που έρχεται, δηλαδή το τέλος. Προσωπικά πιστεύω ότι το ήξερε, ασχέτως αν όλοι υποστηρίζαμε το αντίθετο. Νιώθω ότι τότε ήμουν πιο ήρεμος απ' ό,τι είμαι τώρα. Λες και είχαν επιστρατευτεί τα πάντα μέσα μου. Έπρεπε να ήμουν εκεί και να τα δίνω όλα. Εξήντα τρεις μέρες στο νοσοκομείο, μέρα-νύχτα. Γενικά δεν έχω μιλήσει ποτέ δημόσια γι' αυτό, αλλά και ιδιωτικά σπανίως. Θυμάμαι τόσες ανακρίβειες εκείνη την περίοδο, κάποιους άσχετους που δεν τους είχα δει ποτέ να λένε «Ήμουν κι εγώ εκεί» και καταλαβαίνω τώρα η σιωπή τι ρόλο παίζει. Δεν είναι ηθικοπλαστικό, αλλά κάποιες φορές πρέπει τα πράγματα να μπαίνουν στη θέση τους. Από την άλλη, πιστεύω ότι η αποχή, η σιωπή μπορεί να προφυλάξει σχέσεις, πράγματα, στιγμές, ζωές. Υπάρχει και ένα άσυλο ψυχής για τα συναισθήματά σου που είναι άβατο. Αλλά νομίζω ότι εμένα η σιωπή με δυναμώνει. Θυμάσαι κάτι από εκείνη την περίοδο; Κάτι που είχε πει σε ένα γιατρό στη Βοστόνη, ότι «Εγώ και στην αρρώστια είμαι επαγγελματίας. Πες μου ακριβώς τι έχω». Η λέξη «επαγγελματίας» στην περίπτωση της Αλίκης δεν μεταφράζεται με το στυφό του ψυχρού, που δεν έχει συναισθηματισμό. Αντιθέτως, είναι αυτός που μπορεί και έχει τα πάντα. Στη δουλειά μας ο απόλυτος επαγγελματίας είναι ο απολύτως ερασιτέχνης. Αυτός που ονειρεύεται, φαντάζεται, τολμάει να πράττει, να κάνει λάθος και να το παραδέχεται, να συνεχίζει πέρα από τις αντιξοότητες. Και αυτό που μου έλεγε όταν την πρωτογνώρισα, ότι η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, πάντα το είχε. Έπαιρνε τις αποφάσεις, τα ρίσκα και δεν φοβόταν τίποτα. Όπως επίσης δεν επέτρεπε σε κανέναν να πειράξει τους φίλους της ή τους συνεργάτες της. ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ Με τον Σπυρόπουλο μπορείς να μιλάς για ώρες. Να σου λέει ιστορίες, να σου αναλύει το καθετί. Μου λέει πόσο πολύ αγαπάει τονΑλέξανδρο και τον Δημήτρη και ότι τους θεωρεί κομμάτι της οικογένειάς του. Ότι προτιμάει να μένει στο νοίκι, γιατί το να αγοράσει σπίτι τού φαίνεται αρκετά δεσμευτικό. Όπως και για τα χρήματα που δεν έχει καμία έγνοια να αποταμιεύσει. «Όταν έχασα την Αλίκη, τον πατέρα μου και τη θεία μου μέσα σε πέντε χρόνια, είπα "ως εδώ". Χάθηκαν σε χρόνους dt, όπως λέμε στη Φυσική. Ήταν δίπλα μου και ξαφνικά χάθηκαν. Εκεί είπα πως τίποτα υλικό δεν έχει σημασία. Το μόνο που έχουμε στη ζωή και πρέπει να επενδύουμε είναι οι σχέσεις. Και οι άνθρωποι. Γιατί αυτούς κουβαλάμε πάντα μαζί μας, ακόμη και όταν φύγουν. Αυτή η λύσσα τού να αποκτήσεις και να έχεις δεν έχει καμία σημασία και δεν εξασφαλίζει τίποτα. Είναι αυτό που έλεγαν οι παλιοί: Περαστικοί είμαστε. Το τι θα πάρεις στο ταξίδι της ζωής είναι οι άνθρωποι που θα γνωρίσεις. Τίποτα άλλο». Τον ρωτάω αν θα ήθελε ένα παιδί. «Σαφώς και θα ήθελα, αλλά δεν θα το επιδιώξω. Αν είναι να έρθει, καλώς. Αν όχι, και πάλι δεν πειράζει. Γιατί πιστεύω ότι τη ζωή δεν πρέπει να τη βιάζεις, οφείλεις να την ερωτευτείς και να σε ερωτευτεί και από κοινού θα σου φέρει αυτά που θέλεις. Ξέρεις ποια στιγμή ένιωσα ώριμος και έτοιμος για ένα παιδί; Τη μέρα που έφυγε ο πατέρας μου. Όταν ο αδελφός μου γύρισε και κοίταξε την κόρη του, εγώ γύρισα και δεν είδα τίποτα. Και είπα "Όντως θα έπρεπε να είχα ένα παιδί"». Τα τελευταία χρόνια ο Κώστας είναι ζευγάρι με την ηθοποιό Μαρίνα Ασλάνογλου. Και είναι και πολύ ταιριαστοί μεταξύ τους. Τα βράδια που τους έχω δει είναι και οι δύο ήρεμοι, σέβεται ο ένας το χώρο του άλλου. «Περνάω πολύ καλά και νιώθω ήσυχα και ήρεμα. Βγαίνω, δεν έχω κάτι να κρύψω, απλά προσπαθώ να διαφυλάξω κάποια πράγματα από την προσωπική μου ζωή. Μου αρέσει να ζω τη ζωή με τον άνθρωπό μου και την καθημερινότητά μου. Βέβαια, η ηρεμία και η ησυχία μεταφράζονται και σαν πλήξη, αλλά όχι, είναι τελείως διαφορετικά πράγματα. Κάνουμε και οι δύο πολύ έντονα επαγγέλματα, γι' αυτό και όταν είμαστε μόνοι μας επιδιώκουμε την ησυχία και την επικοινωνία. Γιατί το μυαλό σε μια σχέση είναι πολύ μεγάλη υπόθεση στο να κρατηθεί ζωντανή, διαρκής και κυρίως υγιής». Μου λέει πολλά για τη Μαρίνα. Nιώθω ότι την αγαπάει πολύ και είναι ιδιαίτερα προστατευτικός απέναντί της. Συνεχώς στο τραπέζι τη φροντίζει και προσέχει να μην της λείψει κάτι. Στο τέλος τον ρωτάω γιατί φωτογραφήθηκε με τα γυαλιά του John Lennon. «Διαβάζω το βιβλίο του και ετοιμάζω μια multimedia παράσταση για αυτόν. Θυμάμαι πως, όταν τον είχαν ρωτήσει τότε που είχε κάνει το παιδί γιατί είχε αποτραβηχτεί και για το αν θα κάνει κάτι, είχε απαντήσει "Καθάριζα το παιδί και έφτιαχνα ψωμί. Αυτό δεν το θεωρείτε σπουδαίο; Να ασχολείσαι με την οικογένειά σου;". Αυτό μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και έτσι γεννήθηκε η ιδέα». Η ώρα έχει πάει 02.00. Πρέπει να φύγω. Για το μόνο που λυπάμαι είναι που δεν έχω χώρο για να δημοσιευτεί ολόκληρη η συνέντευξη. Ο Κώστας είναι πολύ περισσότερα από αυτά που λέει. | |
|