zervakis-fans.com
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

zervakis-fans.com

zervakis-fans.com
 
ΦόρουμΠόρταλΑναζήτησηLatest imagesΕγγραφήΣύνδεση

 

 O Σπυρόπουλος Μιλάει για την Αλίκη

Πήγαινε κάτω 
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
Admin
Admin
Admin


Αριθμός μηνυμάτων : 114
Ηλικία : 38
Location : ierapetra
Registration date : 04/01/2008

O Σπυρόπουλος Μιλάει για την Αλίκη Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: O Σπυρόπουλος Μιλάει για την Αλίκη   O Σπυρόπουλος Μιλάει για την Αλίκη Icon_minitimeΔευ Ιαν 07, 2008 8:15 am

Eπιβίωσε από πολλές παγίδες, βγήκε νικητής και μιλάει για ιστορίες μιας ζωής που μοιάζει με κινηματογραφική ταινία.
Ο Κώστας Σπυρόπουλος κάθεται στον κα­ναπέ με ένα τζιν και ένα T-shirt.
Τον έχω γνωρίσει τους τελευταίους δύο μήνες πολύ καλά. Αυτό που δεν φαίνεται
στη δημόσια εικόνα του είναι η ευφυΐα που διαθέτει, το ισοπεδωτικό χιούμορ και
το σχεδόν αναρ­χικό πνεύμα του, που μπορεί με ευκολία να απομυθοποιήσει τα
πάντα. Ο Κώστας Σπυ­ρόπουλος, από το '87 που ξεκίνησε η σχέ­ση του με την Αλίκη
Βουγιουκλάκη, είχε όλη την Ελλάδα να παρακολουθεί την κάθε του κίνηση. Ήταν ο
άνθρωπος δίπλα σε ένα μύθο, που ακόμη και σήμερα παραμέ­νει ανέπαφος και
ισχυρός. Με λίγα λόγια, ξεκίνησε τη διαδρομή της φήμης με υπερ­βολική δόση
δημοσιότητας και αρκετά φλας. Και το κυριότερο; Επιβίωσε.


O Σπυρόπουλος Μιλάει για την Αλίκη 7418149_e184882f1199682824_m
Το '87
βγαίνεις με το Λίγο Πιο Νωρίς, Λίγο Πιο Αργά και όλη η Ελλάδα θέλει να
σε περάσει από ακτινογραφία. Πώς ήταν;



Είχα
ψυχραιμία. Και νομίζω ότι αυτό οφεί­λεται στο χαρακτήρα μου και την παιδεία
μου. Τότε είχα τελειώσει τη σχολή του Εθνι­κού και είχα την τύχη να έχω
δασκάλους τη Μαίρη Αρώνη και τον Τάσο Λιγνάδη. Αυτοί μου έμαθαν τι σημαίνει
θέατρο και τι ηθο­ποιός. Ο λόγος που γίνεται κάποιος ηθοποι­ός μπορεί να είναι
αρχικά το «μου αρέσει», αλλά αυτό δεν αρκεί. Ο λόγος που το επιλέ­γεις είναι
κάτι άλλο.



Από
την Αλίκη τι έμαθες;



Η
Αλίκη ήταν ένα πλάσμα που επέβαλλε την παρουσία της. Δεν είχες περιθώριο να
σκεφτείς οτιδήποτε άλλο. Από την άλλη, μάθαινα μέσα από τη ζωή της, δεν μου έλε­γε
ποτέ «Κάτσε τώρα, Κωστάκη, να κάνου­με μάθημα». Τώρα που το σκέφτομαι,
αι­σθάνομαι ότι ήμουν ευλογημένος που σε μια τέτοια ηλικία συνέβησαν όλα αυτά
που έγιναν. Που τη γνώρισα, που έζησα μαζί της. Θυμάμαι που μου έλεγε ένα
τρίπτυ­χο: «Πρώτον, μένεις πάντα στο Κέντρο, στην Αθήνα, στη συγκεκριμένη
χώρα, γιατί εκεί είναι το θέμα. Δεύτερον, δουλεύεις πάντα, γι­ατί η μια δουλειά
φέρνει την άλλη. Και τρίτον, ένας ίσον κανένας, δύο ίσον δύναμη».
Το έχω
εφαρμόσει και άλλες φορές πάλι όχι. Αλλά στο θέατρο δουλεύω ανελλιπώς, μένω στο
Κέντρο και στη ζωή έχω ανάγκη και επιδι­ώκω τις σχέσεις, και τις προσωπικές και
με τους φίλους μου. Και αυτές οι σχέσεις πο­νάνε και κοστίζουν. Δεν είναι
αναίμακτες και είναι σχέσεις που διεκδικούνται. Ειδι­κά οι φιλικές. Η Αλίκη
αυτό το ήξερε πολύ καλά. Έλεγε πως ο τρόπος που συμπερι­φέρεσαι στους φίλους
σου έχει μεγάλη ση­μασία, γιατί είναι η ζωή σου. Όπως και το ότι οφείλεις να
τσακωθείς μαζί τους για να εδραιωθεί η σχέση σας. Αν διαλυθεί μια φί­λια σε μια
διαφωνία, τότε δεν ήταν φιλία, αλλά απλώς γλείψιμο, νοθευμένη σχέση. Για εμένα
η Αλίκη ήταν η οικογένειά μου, ήταν πολλά πράγματα μαζί. Γνώρισα αν­θρώπους που
σε άλλες περιπτώσεις δεν υπήρχε περίπτωση να τους γνωρίσω.



Υπάρχει
κάποια ιστορία που να έχει γρα­φτεί στη μνήμη σου;



Ήμασταν
σε περιοδεία στο Διδυμότειχο με το Λίγο Πιο Νωρίς, Λίγο Πιο Αργά. Είχαμε
κάτι υποτυπώδη καμαρίνια σε ένα παλιακό σινεμά. Γλιστράει και πέφτει ακριβώς δί­πλα
σε ένα καρφί. Της λέω «Όχι, ρε Αλίκη!», δεν μπορούσα να πιστέψω ότι της
συνέβη εκείνο το πράγμα. Της λέω «Μήπως να μην κάνουμε παράσταση;» και
γυρίζει και μου απαντά «Κωστάκη, εγώ έχω τρένο ζωής». Εκεί κατάλαβα ότι
πρέπει να συνεχίζεις, ανεξαρτήτως των γεγονότων. Και η Αλίκη συνέχιζε γιατί
ήταν στρατιώτης. Μπορεί να μην έχεις μια καλή μέρα, αλλά το θέμα εί­ναι να
προχωράς.



Συνειδητοποιούσες
ότι ζούσες με ένα μύθο;



Όχι,
γιατί είχε την ευφυΐα και δεν το πλά­σαρε ούτε το πρόβαλλε αυτό στις απόλυτα
προσωπικές της σχέσεις και στιγμές. Εκεί ήταν ένα διαφορετικό πλάσμα. Και αυτό
την έκανε ιδιαίτερη. Ήταν πάρα πολύ αν­θρώπινη, είχε μια πολύ γοητευτική καθη­μερινότητα,
εντελώς αντίθετη με αυτό που ήταν προς τα έξω, χωρίς και το άλλο να ήταν ψέμα.
Είναι σαν κάποιος να σου διηγείται ένα πολύ όμορφο παραμύθι και όταν τελει­ώσει
και έρθει η ώρα να φάτε να είναι ένας τελείως καθημερινός άνθρωπος. Η Αλίκη
ήταν αντράκι.



Πώς
ήταν να βρίσκεσαι δίπλα της τις τε­λευταίες μέρες;



Εκεί
κατάλαβα τι σημαίνει να πρέπει να αντιμετωπίσεις με θάρρος και αλήθεια αυτό που
έρχεται, δηλαδή το τέλος. Προ­σωπικά πιστεύω ότι το ήξερε, ασχέτως αν όλοι
υποστηρίζαμε το αντίθετο. Νιώθω ότι τότε ήμουν πιο ήρεμος απ' ό,τι είμαι τώρα.
Λες και είχαν επιστρατευτεί τα πάντα μέσα μου. Έπρεπε να ήμουν εκεί και να τα
δίνω όλα. Εξήντα τρεις μέρες στο νοσοκομείο, μέρα-νύχτα. Γενικά δεν έχω μιλήσει
ποτέ δημόσια γι' αυτό, αλλά και ιδιωτικά σπανί­ως. Θυμάμαι τόσες ανακρίβειες
εκείνη την περίοδο, κάποιους άσχετους που δεν τους είχα δει ποτέ να λένε «Ήμουν
κι εγώ εκεί»
και καταλαβαίνω τώρα η σιωπή τι ρόλο παί­ζει. Δεν είναι
ηθικοπλαστικό, αλλά κάποιες φορές πρέπει τα πράγματα να μπαίνουν στη θέση τους.
Από την άλλη, πιστεύω ότι η απο­χή, η σιωπή μπορεί να προφυλάξει σχέσεις,
πράγματα, στιγμές, ζωές. Υπάρχει και ένα άσυλο ψυχής για τα συναισθήματά σου
που είναι άβατο. Αλλά νομίζω ότι εμένα η σιωπή με δυναμώνει.



Θυμάσαι
κάτι από εκείνη την περίοδο;



Κάτι
που είχε πει σε ένα γιατρό στη Βοστό­νη, ότι «Εγώ και στην αρρώστια είμαι
επαγ­γελματίας. Πες μου ακριβώς τι έχω».
Η λέξη «επαγγελματίας» στην
περίπτωση της Αλί­κης δεν μεταφράζεται με το στυφό του ψυ­χρού, που δεν έχει
συναισθηματισμό. Αντι­θέτως, είναι αυτός που μπορεί και έχει τα πάντα. Στη
δουλειά μας ο απόλυτος επαγ­γελματίας είναι ο απολύτως ερασιτέχνης. Αυτός που
ονειρεύεται, φαντάζεται, τολ­μάει να πράττει, να κάνει λάθος και να το
παραδέχεται, να συνεχίζει πέρα από τις αντιξοότητες. Και αυτό που μου έλεγε
όταν την πρωτογνώρισα, ότι η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, πάντα το είχε. Έπαιρνε
τις αποφάσεις, τα ρίσκα και δεν φοβόταν τί­ποτα. Όπως επίσης δεν επέτρεπε σε
κανέ­ναν να πειράξει τους φίλους της ή τους συ­νεργάτες της.



ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ


Με τον
Σπυρόπουλο μπορείς να μιλάς για ώρες. Να σου λέει ιστορίες, να σου αναλύει το
καθετί. Μου λέει πόσο πολύ αγαπάει τονΑλέξανδρο και τον Δημήτρη και ότι τους θε­ωρεί
κομμάτι της οικογένειάς του. Ότι προ­τιμάει να μένει στο νοίκι, γιατί το να
αγορά­σει σπίτι τού φαίνεται αρκετά δεσμευτικό. Όπως και για τα χρήματα που δεν
έχει καμία έγνοια να αποταμιεύσει. «Όταν έχασα την Αλίκη, τον πατέρα μου και
τη θεία μου μέσα σε πέντε χρόνια, είπα "ως εδώ". Χάθηκαν σε χρό­νους dt, όπως
λέμε στη Φυσική. Ήταν δίπλα μου και ξαφνικά χάθηκαν. Εκεί είπα πως τίπο­τα
υλικό δεν έχει σημασία. Το μόνο που έχου­με στη ζωή και πρέπει να επενδύουμε
είναι οι σχέσεις. Και οι άνθρωποι. Γιατί αυτούς κουβα­λάμε πάντα μαζί μας,
ακόμη και όταν φύγουν. Αυτή η λύσσα τού να αποκτήσεις και να έχεις δεν έχει
καμία σημασία και δεν εξασφαλίζει τίποτα. Είναι αυτό που έλεγαν οι παλιοί: Περα­στικοί
είμαστε. Το τι θα πάρεις στο ταξίδι της ζωής είναι οι άνθρωποι που θα
γνωρίσεις. Τί­ποτα άλλο».
Τον ρωτάω αν θα ήθελε ένα παι­δί. «Σαφώς και
θα ήθελα, αλλά δεν θα το επιδι­ώξω. Αν είναι να έρθει, καλώς. Αν όχι, και πάλι
δεν πειράζει. Γιατί πιστεύω ότι τη ζωή δεν πρέπει να τη βιάζεις, οφείλεις να
την ερωτευ­τείς και να σε ερωτευτεί και από κοινού θα σου φέρει αυτά που
θέλεις. Ξέρεις ποια στιγμή ένιωσα ώριμος και έτοιμος για ένα παιδί; Τη μέρα που
έφυγε ο πατέρας μου. Όταν ο αδελ­φός μου γύρισε και κοίταξε την κόρη του, εγώ
γύρισα και δεν είδα τίποτα. Και είπα "Όντως θα έπρεπε να είχα ένα παιδί"».





Τα
τελευταία χρόνια ο Κώστας είναι ζευγά­ρι με την ηθοποιό Μαρίνα Ασλάνογλου. Και
είναι και πολύ ταιριαστοί μεταξύ τους. Τα βράδια που τους έχω δει είναι και οι
δύο ήρε­μοι, σέβεται ο ένας το χώρο του άλλου. «Περ­νάω πολύ καλά και νιώθω
ήσυχα και ήρεμα. Βγαίνω, δεν έχω κάτι να κρύψω, απλά προ­σπαθώ να διαφυλάξω
κάποια πράγματα από την προσωπική μου ζωή. Μου αρέσει να ζω τη ζωή με τον
άνθρωπό μου και την καθημε­ρινότητά μου. Βέβαια, η ηρεμία και η ησυχία
μεταφράζονται και σαν πλήξη, αλλά όχι, εί­ναι τελείως διαφορετικά πράγματα.
Κάνουμε και οι δύο πολύ έντονα επαγγέλματα, γι' αυτό και όταν είμαστε μόνοι μας
επιδιώκουμε την ησυχία και την επικοινωνία. Γιατί το μυαλό σε μια σχέση είναι
πολύ μεγάλη υπόθεση στο να κρατηθεί ζωντανή, διαρκής και κυρίως υγιής»
. Μου
λέει πολλά για τη Μαρίνα. Nι­ώθω ότι την αγαπάει πολύ και είναι ιδιαίτε­ρα
προστατευτικός απέναντί της. Συνεχώς στο τραπέζι τη φροντίζει και προσέχει να
μην της λείψει κάτι. Στο τέλος τον ρωτάω γι­ατί φωτογραφήθηκε με τα γυαλιά του
John Lennon. «Διαβάζω το βιβλίο του και ετοιμάζω μια multimedia παράσταση
για αυτόν. Θυ­μάμαι πως, όταν τον είχαν ρωτήσει τότε που είχε κάνει το παιδί γιατί είχε αποτραβηχτεί
και για το αν θα κάνει κάτι, είχε απαντήσει "Καθάριζα το παιδί και έφτιαχνα
ψωμί. Αυτό δεν το θεωρείτε σπουδαίο; Να ασχολείσαι με την οικογένειά σου;".
Αυτό μου έκανε ιδιαίτε­ρη εντύπωση και έτσι γεννήθηκε η ιδέα».



Η ώρα
έχει πάει 02.00. Πρέπει να φύγω. Για το μόνο που λυπάμαι είναι που δεν έχω χώρο
για να δημοσιευτεί ολόκληρη η συνέ­ντευξη. Ο Κώστας είναι πολύ περισσότερα από
αυτά που λέει.

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
https://zervakis.forumotion.net
 
O Σπυρόπουλος Μιλάει για την Αλίκη
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
zervakis-fans.com :: διαφορα !!! :: Κουτσομπολιό...-
Μετάβαση σε: